Agata Malarczyk (Agasia)

Bieganie towarzyszyło mi od najmłodszych lat… miałam wtedy dwa chude patyczki, które mi się ciągle plątały, czego efektem były nieustająco pozdzierane kolana i dziury w rajtuzach….
Teraz moje patyczki troszkę przytyły i już aż tak bardzo mi się na szczęście nie plączą, dzięki temu moje biegowe „rajtuzy” (póki co) nie maja dziur…podobno nie należy mówić „hop” wiec odpukuję w niemalowane
Do tej pory moje życie było jednym wielkim poszukiwaniem jak świat wygląda z różnych „punktów siedzenia”. I tak sprawdziłam co można poczuć kiedy człowiek wisi na kawałku szmaty na wysokości 1000m (skoki spadochronowe), jak wygląda świat z 30 m pod wodą w dzień, jak wygląda kilkanaście metrów po wodą w nocy (nurkowanie), jak wygląda z końskiego grzbietu, z poziomu maty (m.in. Aikido), z żaglówki rozpędzonej wiatrem (patent żeglarski), z łodzi motorowych (sternik motorowodny), z quadów, ze skuterów śnieżnych i wodnych, zza szyb różnych samochodów – jeden z pierwszych moich ulubionych to był Ford Taunus -„dziobak” z 1973 r. …i dało mi to w sumie niesamowitą radość życia.
Bieganie daje mi siłę pokonywania codziennych problemów, pozwala na ucieczkę od szumu wielkiego miasta, daje okazje do poznawania nowych cudownych ludzi i pokonywania granic własnego ja.
Według mnie jedna z najsmutniejszych sytuacji, jaka może nas w życiu dopaść to przestać się rozwijać.

A od 28 stycznia 2007 mam nowe motto życiowe: „Dogonić Kierownika”…cokolwiek by to miało znaczyć (wtajemniczeni wiedzą)